Ne Zaman Büyüdüm? Şiiri - Raziye Aktaş

elimde sol kolu kırık, sarı saçlı bebeğim
sağ gözümden akan bir damla yaş
üstüm başım çamur içinde
kapıda bekleyen annem
.....
ne zaman büyüdüm?
‘büyüme çocuk! gelecekte kaygı var
yalan var, herşey sahte, aşk yok’
diyen biri olmadan büyüdüm
oysa mutluydum; oynadığım oyunu sonlandırmak istemeyip
eve geç kalma korkularımı yaşarken
üstümdeki çamurla mutluydum ben.
arkamdan koşturulup zorla yedirilen yemekler miydi
bu kadar çabuk büyüten?
madem dünya böylesine kötüydü;
neden büyümeme müsaade ettiniz anne?
sadece tek kolu kırılan bebeğim için de ağlayabilirdim ben.
“büyüdü yavrum bakın teyzeleri” derken duyduğun o mutluluğu
ben neden duyamıyorum anne?

umutlarımı çalıyorlar, hayallerimi yıkıyorlar
ben hiç sevmedim burayı anne
eskiden bebeğimin kolunu kırarlardı;
şimdiyse benim kolumu kanadımı kırıyorlar..
kanayan yaralarıma iyi gelecek mi şimdi yedirdiğin yemekler?
iştah açsın diye zorla yutturduğun o balık yağı haplarını hatırladım da,
ben bir tane iştah kesici buldum anne
yedirmiyor, içirmiyor..
hadi buna da bir tedavi yolu bulsana kendi yöntemlerinle

küçükken, babam eve elinde ekmekle girdiğinde
istediğim adamı onun yerine koymazdım hiç
sadece ‘babam eve ekmek getirdi’ gözüyle bakardım
herkese güvenme derken neyi kastetmiştin?
tam olarak duyamamış olacağım.
bu dünya küçülüyor gittikçe ve ben büyüyorum daha çok
hadi be anne yap bi güzellikte küçült beni yine..