Ne Yazık ki Şiiri - Ramazan Mutlu Doğaner

Toprak kokmuyordu artık
Ateşler sönüyordu yüreğimde
Bahar gelmiyordu kırlara
Sevdan bakmıyordu yüzüme
Dokunmuyordu gözlerime
Ne bir dakika ne de bir saniye
Hiçbir an
Ölüme hasret yaşamadım böylesine
Bulutlar,hırçınca gözyaşı dökerken
Hissediyordum,ayrılığın çırpınışlarını iliklerimde
İnanmak istemiyordum
Ne yazık ki
Sevdam,yavaşça dizini koyuyordu yere
Heyecanımsa titrek bakışlarla can çekişmekte
Ağlıyorum kadınım yine ağlıyorum
Sendeki gülüşüm soluşuna ağlıyorum
Sensiz kalışıma değil gidişine ağlıyorum
Ölüşüme değil sönüşüne ağlıyorum
Biliyorum ki ürkek ceylanım
Değil koca evrende,gidip cennette arasan
Olmayacak benim gibi
İçten içe sevdamıza tutuşan
Son bakışı fırlatıp çıkarken hayatından
Aralayalım suskunluğun sır perdesini
İlk defa sana açtım ruhumun penceresini kadınım
Senden başka olmayacak bu kadar yakınım
Son defa içime çekiyorum varlığını
Eşsiz kokulu ömürlük ruhum
İnan ki seni çok seviyorum