Ne yazık Şiiri - Nurten Hıdıroğlu

Beklemek.....
O uzun bekleyişe sabır gösterebilmek.
Tırnaklarını kanatırcasına yemek.
Sıkıntıdan ölüp,ölüp dirilmek.
Çünkü hayallerinin yaşamınla uyuşmadığında,
Yaşarsın mutsuzluğu.
Ruh bezginliği,beden yorgunluklarından da
Kötüdür çünkü.
Bunca yıl hayatımı sümen altı etmişim.
Hayret,nasılda görmemişim.
Boşuna demezler,
Sadece görmek istediklerimizi görürüz diye.
İnsanın değeri, ruhuyla ortaya çıkar derler ya,
Ben yıllarca ruhumu doyuramamışım.
Aç ve bi ilaç onu çaresiz bırakmışım.
Onca yaşam kavgasında,
İçime bakmayı unutmuşum işte.
Kalbimin sesini duymamışım.
Hani ben duygularımı, zincirlere vurmazdım
Hani ben sevgimi, yasaklara boğmazdım.
Hani ruhum özgürdü benim.
Gençliğin kavak yerleri gibi,
Esip gitmiş mi şimdi başımdan.
Gece gündüzü kovalamış.
Oysaki gündüz inat etmiş bak.
Hergün yeni bir umutla, yeniden doğmuş dünyaya.
Yıllar yıllara eklenmiş.
Omuzlarıma ağırlığınca yüklenmiş.
Üstelik,” beğenmedim bu yaşları geri al.”
Diyemem ki kadere ben
Bir sabah uyandığımda,
Acı acı çalan telefondan gelen,
Canım dostumun aniden ölümü gibi.
Ya yarınlarımda yoksa.
Yaşanmamışlarımın,hayallerimin
Hesapları kimden sorulacak.
Ben, benden sorumluyum oysa.
Hayatın bana biçtiği elbiseyi,
Yıllarca usanmadan taşımak niye.
İstediğim mesleği yapamamak
İstediğim yerde olamamak.
Benden başka kimin suçu?
Korkaklığım değil mi ki.
Benim kolumu kanadımı kılan.
Bir kere diyebilsem yaşama,
“Bana verdiğin rolü beğenmedim,
Artık dur.”
Nerde bende o yüreklilik.
Güldürme beni......
Umutsuzluk diz boyu oysa.
Leylakların kokusunu özledim ben.
Oysa şimdi bahar gelir geçer,
Benim haberim bile olmaz.
Mezarımda olmamalı sümbüller,
Evimin bahçesini süslemeli onlar.
Eksoz değil,
Çimenin kokusunu duymalıyım ben.
Gezmeliyim.
Görmediğim,bilmediğim
Ne çok yer var oysa.
Büronun dört duvarlarına tıkılmaktan başka,
Ne yaptım ki yıllarca.
Yağan yağmur neşe getirmeli bana.
Islanıp,sırılsıklam olmamalıyım,
Sıçratılan çamurlardan.
Her doğan gün umutlarıyla gelmeli.
Çocuksu bir sevinç taşımalı yüreğim.
Hani çok isteyince olurdu.
Hani sırrın, sırrı buydu.
Olmayınca olmuyor işte.
Kaçamıyorsun sorumluklardan.
Kaçamıyorsun kaderden.
Üstelik kabullenemiyorsun da,
Ne yazık.......