Ne Yazar Şiiri - Hasan Yaşar

içinde bulunmadığım
bi zamanda yaşamak isterdim
biliyor musun?
ya da
iki kez yaşamak bi günü
biri en azından
biri adamakıllı olan.

laylaylom olmak isterdim.
bozkırda
bi taşra kasabasından
büyük kente
büyük umutlarla
alelade beklentilerini gerçeklemek için
yeni bi yaşam kurmak için gelmiş bi işçinin
umudunu arttıran olmak isterdim.

o işçinin
yanlışlıkla doğduğunun farkında bile olmayan
çocuğunun
yalnız ve tekil
düşlerinde elini tutan
mutluluğu olmak
düşlerine yarenlik etmek isterdim ya da...

yoksul bi çocuğun balonunu şişiren nefes
en azından
bayram arifesi olmak babası cezaevindeki
bi çocuğa
hatta
parayla mı sanki
bayram olmak isterdim
yeni ayakkabı
yeni üst başlı bi bayram olmak isterdim
pitch dendiği için üzülen bi yetim için,
olmadı baba garibime...

bak
yine acımıya başladı
en insancıl yanlarım.
ne çok istiyorum
kimsenin olmak istemediği şeyleri olmayı
ekmeğe giden bendim hep evde.
ve hep ben ebe;
bi an önce başlasın şu oyun diye.
baktım deli olmaya yanaşan yok
eksilmeyiz ya deliyim.
eritmez ya adamı
yağmurlar da yağsın üstüme
ben yürürüm caddelerde.
oysa
ne çok istiyorum
kuşlarlı
geniş gölgeli
bi çınar olmayı.
sarışın
neşeli bi gün;
bi bayram günü mesela
ya da en azından cumartesi pazar.

yeşil bi gölge olmak istiyorum
en çok
yeşil bi gölge;
neşesi kaçmaz genç aşıklara
oyun için
çimenli boş bi bahçe
erikli
kirazlı
kapısı bekçisiz
bi bahçe çocuklara.
ama
olmaz ki;
imkansız neredeyse tüm bunlar.

saraylar yapmanın derdindeyim şimdi;
kafama atılan taşlardan,
saraylar yapıyorum
harç yaparak
hem de azmimi.

içim içimi yiyor bi yandan
zamanı katık yaparak kendine.
zaman ekşiyor azar azar.

bütünlemeye kalmış bi çocuk sanki
hep suçlu bakıyor gözlerim.
heyecanlı
telaşlı;
pejmürdeliğimi gizlemiye çalışıyor
ellerim...

dur!
işkilli büzük dingilder deme.
anlam yüklemiye çalış sözlerime.
bazen insancıl olmanın ötesindeyim;
değerliliği karşısında
boşlukta kapladığı yerin niceliğine
yaradığı işe bakarak
saygı duyuyorum insanlara.
harcadıkları emeğe
ve inançlarına göre...
asla korkudan değil ha!
ve
diğerleri gibi
maddeyle ölçmüyorum aşkı
hiçbir değişim aracını kabul etmiyorum
sevgi için;
küçük bi emek karşılığında
küçücük bi karşılık,
ki;
bu bi kuru selam
bi tatlı gülüş olabilir
küçük bi karşılık için sunuyorum sevgimi...
ve sıkça utanıyorum başkalarının hesabına...

utanma sor!
saraylar yaptığını sanmanın dışında
neler yapıyorsun diye.
sormasan da söyliyeyim dur:
kitaplar yazıyorum
bana edilen küfürleri ekliyerek
ucu-ucuna.
börtü-böcek, ağaç, çiçek,
aşk ve özlem diyorum.
iş
ekmek diyorum
ve özgürlük
ve kahrolsun yoksulluk!
başka bi şey bilmiyorum ki;
insan bildiğini,
yaşadığını çünkü
ve yaşamak istediğini yazar.
ve hergün biliyor musun,
hergün aynı oyunları oynuyorum
oyun bilmez insanlarla.
sonra
umutsuzlukları öldürmelidir diyorum
en umutsuz anında bi yazar.
ama düşünmek neye yarar
tükeniyor umutlarım,
umutsuzluğu öldürme umudum
azar azar.

ha! sahi;
bütün koyu renklere
beyaz ekliyorum biraz.
kırmızılar;
pembe oluyor,
biraz daha az iç karartıcı karalar..
ve daha az yoruyor işler
daha az acıtan hasretler.
güzel bi iş yapmanın mutluluğunu
duyumsamıyorum yine de.
peki diyeceksin;
peki hiç mutlanmıyor musun?
halkı için kalem sallıyan
bi yazar
tek başına mutlansa ne yazar...