Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
"Çoğu zarar azı karar " demiş atalarımız, sevginin çoşkusuna kapılıp bu sözü unutuyor İnsanoğlu sonrasındaki pişmanlık fayda etmiyor malesef, sitem dolu şiirinizi ve sizi can-ı gönülden kutluyorum Hocam saygılar....
Sevgili Kardeşim, değerli antoloji.com üyesi sayın: İbrahim Değerli,
Yine duygu tufanı altında ustalıkla kaleme alınmış, kalemin duygulu ve akıcı güfteler konusundaki gücünü gözler önüne seren muhteşem bir eser olmuş. Şu ana kadar bestelenmediyse mutlaka bestelenmesi gereken nadide bir sanat eseri.
Emek verdiğiniz, gönül sesiniz şiirinizi beğenerek, duygulu ve usta kaleminize saygı duyarak okudum.
Nice şiirli ve en güzel günlerde görüşmek dileklerimle, sağlık ve mutluluklar diliyorum.
Şiirinizi beğenerek, antolojime ekliyorum.
Her şey sizin ve sevdiklerinizin gönlüne göre olsun.
Sevgi ve saygılarımı iletiYORUM.
Beğeni + Yorum + Antolojim.
İrfan Yılmaz.
beğenerek okudum..saygın kaleminizi kutluyorum İbrahim Bey...yürek sesiniz var olsun...saygılarımla
Irmağı geçecek sal mı olmadım
Şefkatle saracak kol mu olmadım
Öpüp koklanacak gül mü olmadım
Ne yaptım sana ben sevmekten başka ...
Duygu seli nizde damla olmaya çalıştım İbrahim Bey Dostum.
Kutluyorum.
Sn:Değerli sevgiyle ve acıyla sorgulayan yüreğinize benden de birkaç satır armağan şayet kabul ederseniz,sizi kutluyor saygılar sunuyorum.Sizin 6+5 lik bir hece çalışması benden de sadece sesleniş...
Seven yürek hep acı içindedir nedense
Mutluluk rüzgar gibi eser tahribat bırakır yürekte
Sevipte mutlu olanı görmedim ne hikmetse
Hep ayrılık hep hüsran,
Sonuçta ağaran saçlarla yalnız kalan insan
Ve de hatıralardır yüreği yaşatan. Canan Ereren
Her sevgi karşılık bulmuyor maalesef.Kıymet bilmezse ,kovanlıdıkça kaçarmış sevilen her daim.
Kafiye ve hece ile uyumlu harika bir şiir okudum,tebrik ederim İbrahim BEY.saygılarımla....
Ne yazık ki sevgiler çoğu zaman denk olmuyor. Bir taraf çok severken, diğer taraf o sevgiyi yeterince anlayamıyor.
Sitem ve sevda yüklü şiirinizi yine çok beğendim İbrahim Öğretmenim. Kutluyorum.
Selam ve saygılarımla...
Tanrıdan sonra
birtek sana tapardım,
gönül kapımı her yöne kapadım
yalvardım yakardım sen anlamadın
ne yaptım sana ben,sevmekten başka
.Çok hüzünlü,yanlızlık doruklarda, ama bir o kadar güzel kelimlerle bezenmiiş harika bir şiir
Sevdiğine sitem yüklü harika bir sevda şiiri..Şarkı tadında, dile dolanan akıcı ve çok hoş, zevkle okudum İbrahim bey.. İlhamınız, ilham veriyor okuyana..yürekten kutluyor saygılar sunuyorum..
Bu şiir ile ilgili 23 tane yorum bulunmakta