Ne Yaptık Bizi Şiiri - Halil Türkoğlu

Ne yaptık biz, bizi
Zorlamaydı çok
Sevemedik birbirimizi!
Bahsi geçen bu kitabın,
Romanıydık.
Azalan sayfaların tozuydu geçmiş,
İçindeydi beynimin.
Kelimeler mi perçinledi tükürüğümüzü?
Ellerin mi?
Yoksa gözlerin mi beni bana çeviren
Gözümdeki yaşı sildikçe günleri geçiren.

Ne yaptık biz
Dinlemedik mi okurken birbirimizi
Hikaye dinler, hikaye soldurursun.
Kopan çiçeğin kokusunu mu bulursun?
Ne yaptın bizi?
Ters esince rüzgar,
Herkes kendi esintisinde miydi?
Yada çiçeğin kokusunu mu unuttun?

Gücümüze niye gitmez kabullenmek faslı
Geçmişin kocaman var bir avazı
Şakaklarıma düşen bu iş,
Bir ömrün, ömre katarı.

İnşa edilen ev beterdi yıkıntıdan,
Merdivenleri çıkarken,
Kara sular inerdi ayaklarımdan.
Şimdi bu romanın yeri,
Işıksız tünelin son çıkışı,
Bir bebeğe verilir belki adı.
Bugün diğer günleri hükümsüz bıraktı,
Koynuma atılan yılanın zehrindeydi,
Sanki sakat bir çocuk gözlerimden aktı
Sanki nefret ısırığıyla bıraktı derimden tenimi.
Bitmeyecek terkedişin,
Terkedişin hiç bitmeyecek.
Odunu ateşte bir güzel yaktı.
Ne yazık ki geçmeyecek içimin titremesi,
Sanki namlu, mermilerini bir bir bıraktı,
Taktı, kafama taktı
Kopan koldu, bacaktı, bir acı elvedaydı,
Beni bırak diyen dudaktı,
Sonra giden surattı,
Romanın en heyecanlı yerinde
Kopan bir sayfaydı.
Okuyan kapatmak zorunda kaldı kitabı
Çünkü acıydı.
Bitemeyişi bir hikâyenin
Her elvedayı güne merhaba
Deyişime bıraktı.

Uyandığımda açılırken gözlerim,
Başka günler için kirpiklerimi kapattı.
Yoklugun en ıstıraplı dakikalarda kapanır,
Papatya gibidir şimdi günler,
Bizden beni koparır...