Ne yalnızlığın ve ne de hicranın ahındayım!

Umut
sürur olmalı
Şevkle ihsan olup,
kalbi lisanla yakarmalı

Ruhun
lahzasında sevdası yaşanmalı,
vuslat aşkı yürekte irfan yaşatmalı

Her gam
saikiyle anlam bulmalı, nefsin
yakan harından irade ve akıl edeple korunmalı

Mehtabın
sessiz efkarı latiftir
Sinede silinmeyen ne
kalmışşa kedere matuf hikayedir

İbret için
şayet vesileyse, hikmeti sabırla
şehredilip tefekkür edilirse evladır

Yoksa
harap olmak bühtandır,
divane kalmak sancıdır,
azabından kurtulmak ise farktır

Ne zaman
bir huzur arasam
Sessiz ve sakin koylara
dalıp, mazimle başbaşa kalsam

Kuşun kanatlarına
suskun umudu bağlasam,
efkarımdan bir nepze olsun ayrılsam

Nasıl haz duyarım,
süruruyla başkalaşırım, şevkiyle
sanki ufuklarımda ki meşki yaşarım

Ümit ne
hazin bir beste
Kalbin ve izanın, hazan
ve baharın haznesinde ki güfte

Saza uzanan melalim,
mızrabın insicamında ki
hicranım bilmem ki nasıl içtenlikte

Düşündüren
her ne hikmetse, derdi devaya
dönüştüren ihsan sanki kalbimin yikık kalelerinde

Aşk
nasıl bir gizli elem
Sevdasına eriştiren her
vesile elhak meftum olduğum çilem

Tefekkürle yetinmek,
azmi vaktine terketmek,
sabrı demlenmek için içmek çarem

Kanaati ne bilirim,
sadakati ruhumun aktinde görürüm,
kalbimi nasıl şehredip ihsana erişirim