Ne varsa senden kalan, hiç çıkmıyor aklı ...

Artık bir kere elveda demiştim
İçim titreyerek
Melalim gözyaşı dökerek
Sessizliğin kadrine iltica ederek
Çaresizdim, hüzün içinde nihayete erdirmiştim

Söz verviştim
Yüreğimin sesini ötelemiştim
Ve sessizce boyun bükmüştüm
Ey hak diyerek, sinemin derinliğine çekilmiştim

Sanki bir akar su gibiydim
Fevkalade kederliydim
Çaresizdim
Ne yapabilirdim
Baki kalması için çekilmiştim

Ne kadar dertlensem
Ve hata kimseye bir söz etmeden gizlesem
Onunla gömülüp serinlesem
İnlesem, kelamı edebiyle serdetsem
Çektiğim ahlarla yetinip sürura erişsem

Efkarın her halinde yüreğimi demlesem
Ve fakat hiç şikayet etmeden nefeslenmeyi becersem
Ve ne varsa geriye kalan bir bir şehretsem
Ruhumu şad edip kanaatle nihaye erdirsem

Elvedalar ne kadar zor
Sanki yüreğin bakirliğinde en şiddetli bir kor
Ne ah çektirenin kim olduğunu sor
Ve ne de yaşanmışlık içinde ki hikmete ram ol
Çünkü hakikaten fevkala zor