Ne Varlığımı Anladın Ne Yokluğumu

Ne varlığımı anladın ne yokluğumu... Hep korktun bensiz kalmaktan o ihtimali her fırsatta düşündün... Boş kağıtlara yazıp buruşturup atmak yerine ben “sus sus sus” dedikçe sen hep konuştun. Senin korkun benim korkum oldu sonunda... Ama sen korkularımın bile seninle bütünleştiğini anlamayacak kadar mavi düşlerinle meşguldün hep ayrılık üzerine türküler söylemekle...
Kendini alıştırmak için yormana gerek kalmayacak çünkü ben senin için hep dönülmeyecek ulaşılamayacak bir yerdeydim ve ordan dönmeme hiç izin vermedin sen. Beni tanıdığın zamana andolsun ki sen beni hiç tanımadın... Var olduğun her yer aşkın şehri olacaksa eğer bil ki bu aşk benim aşkımdır.. Ama sen bana hiç aşık olmadın... Korkuların, anıların ve ziyan ettiğin bembeyaz boş sayfaların vardı senin için hep ve şimdi benim aşkımı onlarla yaşamayı hediye ettim sana... Günlerin farkına varmanı sağlayan da benim aşkımdı ama senin benim için bir günün de olmadı... Bana hak vermekten bahsetme istersen ben sana beni sevme hakkı verdim ama sen bunu da kabullenmedin, hazmetmedin ve aldırmadın... Benim aşkım seni büyütmeye yeter ama sen tüm unutkanlığınla her şeyi yaşanmamış saymaya devam et ve yine yarım bırak...
Sen yine korkularınla şarkılı oyunlar oynamana devam et... Aşka aldırma yaşanmışlığına inanma yitirdiğinde farkında olma... Sanki değil doğru... Senin hiç benin olmadı... Çünkü sen benim aşkımı hiç istemedin beni istedin...