Ne vakit gülsen... Şiiri - Murat Ülkü

​Ne vakit gülsen, gökyüzü değişir sanki.
Ne vakit sussan, şehrin tüm sesleri susar.
Sen gelsen, güneş bile utanır o an doğmaktan,
Sen gitsen, avuçlarımda bir fırtına kopar.
​
​Şimdi bu yağmur, senindir sanırım.
Damla damla inen, gözlerimin nemi.
Sana değdiği her yerden bir yanık izi kalır,
Çünkü benim özlemim değil, sensin benim enimi.
​
​Bırak, adın kalsın sadece dudaklarımda.
Bırak, bu hasret bizi sessizce kavursun.
Zaten cehennem dediğin, senin yokluğun değil mi?
Varsın bu yangın, ebediyete dek sürsün.
​
​Bir bilsen, avuçlarımda biriktirdiğim ne var...
Ne dualar ettim, ne yeminler ettim sana.
Oysa ben seni unutan o yorgun kalabalığa değil,
Gözlerini ezberleyen bir deliye benzedim.
​
​Ne bir mektup yazdım, ne de bir haber saldım.
Sadece bu yağmurda, omuzlarım ıslanıyor.
Ben seni bilerek, isteyerek ve susarak sevdim.
Ve bu suskunluk, şimdi en acı şiir oluyor.
​
​Ne çıkar şimdi, dağlara haykırsam seni?
Ne çıkar, bütün şehir adını fısıldasa?
Senin bilmediğin bu acı yük, benimdir sadece,
Taşırım, hiçbir omuz bu ağırlığı taşımasa.
​
​Sonunda anladım: Özlemek bir kıyametse,
Ben o kıyametin tek başına kalmış mağduru.
Senin için yaktığım bu son mısra ateşiyle bitiyor,
Oysa ben küllerde bile seni arayan o yoksul.
​
​Ne yana baksam, gölgende bir sessiz feryat var.
Ne yapsam, bu yara daha derine işliyor.
Özlemek dediğin, sadece bir acı kelime değilmiş;
Bir insanın kendi içindeki son durakmış.
​
​Gel desen, koşarım, ayaklarım çıplak olsa bile.
Dur desen, beklerim, yıllar geçse bile üstümden.
Ama sen ne geliyorsun ne de git diyorsun şimdi;
Ben bu arada kalmışlıkta çürüyorum.
​
​İşte bu yüzden, her özleyiş bir intihar artık.
Kelimelerim, yüzümüze vuran bir tokada dönüşüyor.
Sana değmeyen hiçbir hayatın anlamı yok bende.
Ben seninle tamamlanan, eksik bir yarımım.
​
​Ne bir başlangıç bulurum sensiz bu yolda,
Ne de bir veda bitirir bendeki seni.
Ben gözlerindeki gökyüzünü ezberlemiştim,
Şimdi o sonsuz boşlukta kaybolmuş bir yelkenliyim.
​
​İşte bu, benim seni özlemek dediğim sessizlik.
Ne fırtına dinler, ne de bir liman tanır.
Ne zaman baksam geriye, gözlerim seni bulur,
Çünkü kalbim, sadece senin için atan bir mezar.
​
​Artık yolumu kaybetsem de umurumda değil,
Zaten tüm yollar, sana varmayan çıkmazlar.
Ben bu ömrü, o bir tebessümün hatırına yaşadım,
Şimdi benden geriye kalan, bir eski hatıra.