Ne vakit bir gül görsem, içim titrer!

Anlamakta
güçlük çekiyordum

Her
nefesin güle olan
muhabbetini sorguluyordum

Acaba
neden diyordum,
nihayeti çiçek olarak anıyordum

Farkına
müdrik olmadan koklayıp,
niçin şaşkınlık yaşıyordum

Tellal avaz
avaz bağırırken
neden garipsiyordum

Bin hüzün
içinde sualleri aralayıp
Neyi anlamaya çalışıyordum

Yoksa
can sıkıntısı diye

Zaman mı
harçıyordum
Merakla yaşıyordum

Zira
umutkardım

Aşka
inanan
Bir candım

Ne zaman
bir sala duysam,
içim titrerdi

Ne anlatır,
neden yanıklık adına
salınır öyle bakardım

Ruhun ve kalbin
lisanından habersiz,
nefesin halinde edepsizdim

Nefsim
bakımından keyfiyete aç bir
yürek olarak yaşayan densizdim

Bir ömür
bahaneler adına
katledilirken, ahensiz bir nefestim

Dirlik ve
birlik adına zaman
geçirmeyen çaresizdim

Aklına
düşeni işleyen
bir beşerin süretiydim
Okumak adına hevessiz nasıl illettim

Taklit üzre
yaşayan bir ferdim
Nederleri önceleyen serdim

Nefes
adına edepten ari

Müddeti
düşünmeyen

Kepaze
bir tendim
Sefil haldeydim

Zamanın
senasında gizlenen
nasibin şok eden nidasında

Sabrın
ve muştunun hülasasında
ki sevdanın sürur edasıyla

Edebin
en latif bereketinden südür
eden suhuletin fark-ı nazıyla

O an
dikkat kesildim,
titreten esrarın firkatinde
bekleyen bir bedeldim

Hayret etmek
ne tuhaf bir haldi, sanki
ruhumun lisanı hasretmeye başladı

Kalbim
o lahzanın sayfalarında
bir başkaydı,gözyaşı adına farktı

Gönlümü
teskin eden ibret ve irfan
senası ihya eden bir aşktı

İksir adına
ne varsa her nimet
o an sevda adına cenahtı

Hak ve
hakikatı anlamak
o vakit bir başka sanattı

Her nefesin
izzetinde ecir
taltif edilen firkatti

O zamam
kader ve kaza
ne güzel kitaptı

Her mısrasında
bir esrar-ı aşk vardı
Ruhun halinden söz eden ardı

Kalbin
en latif lisanıydı

İnsan
olmak adına
Kulluk ne şiardı

Hakikat için
Feda olmak
Bir aşktı