Ne Vakit Şiiri - Raziye Aktaş

sığındığım her yer adınla anılır oldu
geçince mavi bir dalganın karşısına,
çağırır dalga uzaklardan sesini
..ne vakit geçsem boş bir sokaktan
adın yankılanır sokağın tavanına
..dilime ne vakit öğrettiysem susmayı
asi bir başkaldırış başlar
her şey bana inat senin arkanı kollar
..gözlerime ne vakit öğretsem bakmamayı
kör edercesine bir kanayış başlar
yanaklarım öpüşüne susadığı zaman
Boşalır gözlerimden yaşlar
..ne vakit arasam benliğimi
bir şehrin en kuytularında bulurum kendimi
tutar ellerinden kaldırırım içimde hapsolmuş seni
..ellerim ellerine ne vakit muhtaç olsa
birbirlerine sarılırlar dönmeden arkalarını
avuç içleri karşılıklı