Ne Umutlarım Vardı Şiiri - Hüseyin Kerim ...

İşte bak getirdim önüne koydum
Bütün bildiklerimi
Kazancımı ve dostlarımı ve niyetlerimi
Biriktirdiğim hatıraları
Hatta ellerimi de
İşte sermayem
İşte açık kitabımın sayfaları
Muhasebe defterim budur
Gelir gider cetvelim
İşte ektiğim ekinim
İşte hasadım

Halbuki ne umutlarım vardı
Neler bekliyordum mevsimlerden
Pazar kurulmuştu
Açılmıştı dükkânlar, mağazalar
Tezgâhlar, vitrinler, sergiler
Arz ve talepler
Kim ne satıyordu?
Kim ne alıyordu?
İşte pazar kurulmuştu

Şimdi pazar dağıldı mı?
Bitti mi günün telâşı?
Toplandı mı tezgâhlar?
Kapılara kilit vuruldu mu?
Söndü mü lâmbalar?
Kırıldı mı su bardakları?
Şairin dediği gibi:
“Sakiler meclisten çekti mi ayağı? ”

Halbuki ne umutlarım vardı
Tomurcuğa çiçek açtıran
Yağrağa su yürüten
Demiri çelik yapan
Meyveye renk katan
Hüzünden müjde damıtan
Toprağın altında yatan
Hastaya gül koklatan
Tohuma can veren
Umutlarım vardı

Göz aydınlığı, sabah haberi, akşam yemeği,
Yâr türküsü, kuş cıvıltısı, çağlayan sesi
Kuşluktaki davet, pınardaki su
Bayram şekeri, kaylûle uykusu
Tavustaki gurur, topraktaki sabır,
Kırdaki çiçek, attaki kahır
Ve çiçekteki öz
Dağ gözesindeki göz.

Pazardan arta kalan ne?
Kazanç nerede, kâr payı nedir?
Nereye gitti pazarcılar?
Dükkân sahiplerine ne oldu?
Nerede müşteriler, tezgâhlar?
Acele edenler hani?
Hani o meraklı...
Ve denizde inci arayan bakışlar
Nereye koydular gözdeki boşlukları?
Hani o hiç dolmayan değirmen olukları?

Hepsini önüne koyuyorum
İşte sermayem, işte gayem
İşte çizdiğim çizgi
İşte yaptığım tablo
Hepsi bir mendil çıkınında
Bir sarı heybede
Ya da avucumun içinde
Benim hikâyem;
Aynı zamanda senin de hikâyen.

Halbuki ne umutlarım vardı
Damarda kan gibi dolaşan
Yüreği sıcak tutan umutlar...
Bir de dirlik kaynağı sevdalarım
Beni sonsuzlukla buluşturan
Bahar renkli, bülbül bakışlı
Kâinat resmine kavuşturan
Papatya beyazı, şebnem nakışlı
Sevgilerim vardı...

24/3/2002
Zaandam