Ne tuhaf bir adamım ben

Çok özgün bir adamım ben
Görseniz kaba saba biriyim
ama ruhum var ya
duygusallığın bu kadarı da fazla gayrı
daldım mı eski anılara
ağlamaklı olurum anında

hele de Kartanem geldi mi aklıma
ezilirim şüpheci gözlerin ağırlığında
coşarım onun güzelliğinde
ateş yakarım utancın göbeğine
topların tüm hayvan alemini
mutlu olurum arasında onların
sonra
bir garip olurum gözlerim söner
ağlar yüreğim.

Hep lanet okurum onunla ilk seviştiğim geceye
Bir düş gibi girmişti yaşamıma
Henüz yanağına yeni kırmızılık düşmüş vişneye benziyordu
Pişmanlığımda uyandım,arzularında uyudum
Uyandıkça uyudum bu düşü sürdürmeye
Uyandıkça uyudum
Artıları toplardım, eksileri toplardım
düşümü sürdürmeye uyurdum yine

zamanla utançlar ölmüştü. ölmüştü kurallar
bir görseydiniz ne kadın olmuştu? !
ırgalanırdı bastığı her yer
kıskanırdı onu benden bize bakan tüm gözler

ne var ki
zamanla uzaklaştırdı bizi bizden gelişen olaylar
engeller var artık onu bana getiren yollarda
nankörlüğünden sustular telefonlar
beklemekten usandım, ölmek üzere umutlar da

gözlerini ararım gece boyu kahvemin telvesinde
ne derindi gözleri tüm ışıkları toplar hediye ederdi bana
aldım mı onu kollarıma sönerdi gökte yıldızlar
böcekler susardı
donardı rüzgarlar
biterdi üstümdeki kabalık
sadece seven bir yürek kalırdım
onunla geceyi uyumadan uyanırdım.

Hiç hatırlamıyorum
Ona “seni seviyorum” dediğimi
O da hiç sormazdı zaten
Sadece kirpiklerinden sızan bakışlarıyla yudumlardı
.................................................Yüreğimden damıttığım sevgimi

Ne tuhaf bir adamım ben değil mi? !