Ne Sitem Ne Beddua ! Şiiri - Sandra Şentürk

Haykırdım adını rüzgarlara ondan yadigâr kalan son öfkemi de ciğerimden söküp götürsünler diye
Sordum o hain dalgalara onu
Sevdi mi ? Onca yıl onca sabah onca gece geçirdik biz onunla diye ..
Hiç mi sabah güneşine açmadı gözünü?
Hiç mi gece hülyalara dalmadı gözleri ?
Ben onunla büyüdüm dedim.
Hiç mi çocuk kalbimi görmedi o ?
Onun bir parça çocuk kalbi de mi yoktu ?
Öfke mi sorsalar ; bir ağacı kökünden söküp yıkacak kadar derim...
Yara dediğin elbet birgün iyileşir...
Ve eser kalmaz sevgilinin bıraktığı acıdan...
Elbet birgün o da yanar ...
Yüreğine bir ateş düşer ...
Ocağına incir ağacı dikilir...
Ben unuturum elbet ; yaratan hiç unutur mu ?
Bundan gayrı o sevgiliden uçan kuştan bile haber gelsin istemem ...
Bundan gayrisı yok ; ne bahtiyar oluşu; ne derbeder hâli beni ırgalamaz...
Yarama tuz basmasın yeter!
O benimle gülmedi! Bensiz de çok güzel yaşar elbet !
Onun benim mutluluğuma vardı bir garezi kimse bilmez...
Kendiyle bile vardı bir hesaplaşması ...
Onun derdi değildi beni sevmek !
Sözlerini tartmadan ortaya söylemeleri hep bundan...
Gönül gözünü açtı nihayet!
Kayıp yılların helali hoş olsun !
Benden ilelebet uzak dursun gayri yeter!
Bir ömrümü daha almasın ...
Bende bir annenin evladıyım bilsin...
Yüreğimi yaktı gitti ama ömrümü yakmasın !
Bir kadir gecesi doğmuşum derim sonradan
Kimbilir ne dualar etmiştir anneciğim ardımdan...
Dönmesini istemeyecek kadar ardında buruk yürek bıraktı...