Ne Şımarık Elleri Vardı...

Ne şımarık elleri vardı...
Elleri ile güler, elleri ile ağlardı.
Lâf anlamazdı elleri, küserdi, barışırdı,
Saklanırdı, kaçardı... ne yaramazdı...
Ellerinde sanki dört mevsimle yaşardı.
Avuçlarında, içimi yakan güneş
- acılarım, kederlerim -
Bahar dalı parmaklarında
- bitmez, tükenmez sevinçlerim -
Hüznü, parmak uçlarında saklardı...
Her dokunuşta bir hoş olurdum,
Rûhumu okşardı...

Mâsumdu elleri, saf ve çocuksu
-Uyurken...
Alev olurdu bir anda o eller
-Sevişirken...
Tutuşurdu, yakardı, hiç acımazdı
Durduk yere günaha sokardı...

Ne şımarık elleri vardı...
Elleri ile konuşur, elleri ile ağlardı.
Ne zaman öpsem,
Ne zaman tutsa ellerimi,
Kalbim yerinden oynardı...

Gözümde yaş olduğu zaman
Susardı o eller...sus-pus olurdu
Hiç konuşmazdı, halimi anlardı...
Göz yaşlarımı alırdı parmak uçları
Tek, tek... avucunda toplardı
Göz yaşlarımla oynardı...

Ne şımarık elleri vardı...
Gülerdi, konuşurdu, ağlardı...
Halimi, hatırımı sorardı...

Elleri sümbül kokardı,
Geriye bir o koku kaldı...

(14 Ekim 2000 )