Ne sen bana sor, ne ben söyleyeyim

Hasretin, okadar büyüyor ki içimde
her günüm sanki bir asır, her asır, ayrı ayrı tarih oluyor
Ruhum zırhlara bürünüyor da,
adeta, benimle cenge giriyor

Bense,savaştan kaçan, korkak bir firari rzikliğiyle,
kendi kendime zulmediyor
sonunda, bedenim takatsız kalıyor,
ve kader denilen, felek çıkmazına esir düşüyor

Ah! şimdi, bir kağıt parçası gibi,
dürüp dürüp, atabilsem kederlerimi
lime lime edip, rüzgarların seline salsam,
tüm dertlerimi

Ömrümün, hasretle geçen o kahır dolu
ve çaresizlik günlerini:
Ne sen bana sor; bin ah dinle;
ne ben söyleyeyim, bana merhamet eyle