Ne Önemi Var Ki! ! ! Şiiri - Barış Taşdemir

Rasgele yaziyorum bu satirlari.
artik ne dokulurse dokulur.
imla kuarallari, yazim hatalari;
artik hicbir sey umrumda degil!
hem ne onemi varki butun bunlarin,
yaziyorum iste ellerimin gunahkar parmaklariyla..

Paristeyim!
Paris in en iyi okullarindan birinde master yapiyorum.
ve 27 yasindayim,
hani insanin en guzel yillari diyebilecegimiz bir yastayim.
belkide hayatin bana hic olmadigi kadar gulumsedigi bir yastayim.
uzaktan bakinca ask sehri,
yakindan bakinca yalnizlarin,kenara atilmislarin evi.
burasi benim gonlumdeki mezarligin tarifsiz yeri.

dedim ya rasgele yaziyorum bu satirlari,
artik ne dokulurse dokulur.
omrumun yapraklari yine ayni seremonide dusuyor,
once havada sessiz ve emin suzuluyor.
sanirsin ki dusmuyor adeta ucuyor.
lakin topraga degdiginde alni,
o da anliyor;
vakit tamam, olum bu kez tum bedeni kokluyor.
ne soguk ne sicak;
ne tatli ne aci;
olumun rengi de yok;
tipki yuregimin gozyaslari gibi...

27 yasindayim.
hayatimin nersinden tutsam ellerimde bir tutam aci kaliyor,
gozyasina bogulmus hatiralarim can cekisiyor.
bedenimle yuregim yine "yalan" tezgahlarinda pazarlaniyor.
aile dedigin, dost dedigin, kardes dedigin taa uzaklardan sovuyor
"bir hic ugruna yaktin" diyorlar,
halbuki bilmiyorlar;
yanan bendim, kullenen onlar.

ask dedigin neydi ki be yar! ! !
sevgi neydi?
dostluk yoldaslik neydi?
bunlarin hepsini unuttum ben! !
hem ne onemi vardi ki?
olen olmemismiydi coktan,
giden gitmemismiydi arkasina bile donup bakmadan.
ne onemi vardi hayatin, nefes almanin,gulumsemenin? ?
sonunda olum varsa ne onemi vardi yasamanin;
boylesine sefil, boylesine yalniz! ! !

parisin en iyi okullarindan birindeyim,ogrenciyim.
Master diyorlar burda,iyidir diyorlar.
uzaktan yakindan tebrik ediyorlar,
bilmiyorlar ben ogrenci degil oluyum.
demin bi kiz gordu beni,
hal hatir soracak gibi oldu,
bakti yuzum eksi, gozlerim karanlik,
acidi mi ne sonra bi garip bakis atti.
iyiyim dedim,
yine yalan soyledim,
oluyorum haberin yok diyebilseydim,
ben bu gordugun Baris degilim diyebilseydim,
beni bilsen kendinden bile utanirsin diyebilseydim,
yine selam verirmiydin?

artik vakti geldi,
"dostlar" diyesim geliyor bir an;
sonra etrafima bakiyorum, kimse yok
yalan soylemiyorum bu sefer inan.
yalnizlik butun vucudumu saran bir yilan,
ayirt edemiyorum artik;
ben mi yalan dunya mi yalan! ! ! !
(07 mart 2016 paris. baris tasdemir)