Ne Ömrüm Kaldıysa Senin Olsun

Duman,duman yakıldım yamacında;
Dağın gölgesinde,senin önünde,
El titrek,ateş sönük,gönül uzak.
Bir yangına müjdesi var sesinin,
Sözlerin varsa da,rüzgara bırak.

Sen bir sırdın; kendini tutamadın,
Öc alıyor gibi bakma gözüme,
Ne kadar yanıldıysan,yanındaydım.

Git; külünü ömrüme bırakmadan,
Yağmur ağlamayacak kaçışına,
Git,gözlerime karışmadan duman,
Bir parça kömüre verme gözümü,
Ateşi göremem ben,yakılmadan.

Karanlığına ışık olmak ta var;
Gidersen,yoluna yanmaz hasretim,
Su düşer de,bulut küser mi bana?
Yağmurla katledildi,bu sevdalar,
Gitme; kan tutuşur kanatlarına,
Öldürülen anka,yakılan ağıt,
Hattâ,tabutu bile,senden yana.

Bu kokladığımız; akşam sefası,
Ve işte batıyor yine,ala gül.
Gitme; bir sözüm var sana,tutulsun,
Öldürür seni bu yangın yarası,
Karanlığın deminde,kaybolursun.
Kısalıyor zaman,yol zaten uzun,
Yaklaştın ömürün son durağına,
Kal,ne ömrüm kaldıysa,senin olsun...