Ne Olurdu ki? Şiiri - Hakan Yandım

Zaten günümün uyku dışında tamamı sessizlikle geçiyordu,
Arada bir konuşuyordun canın sıkılınca,
Ya da bir macera yaşamak istediğinde,
Birilerini üzmek zamanı geldiğinde;
Beni sevdiğini söylüyordun!
Hoşuna gidiyordu acı çektirmek…
Ve eziliyordun sevgimin altında,
“Ben neyim ki bu kadar seviliyorum? ” diye sabahlara kadar düşünüyordun.
Ama boşuna düşünme;
Ömür boyu aralıksız düşünsen de bulamayacaksın!

Gerçek sevgiyi ayaklarının altına serdiğimde;
Gözlerin kapanır oluyordu sanki
Herkesin yıllarca arayıp da bulamadığını,
Dizlerinin dibinde bulmak,
Kendinden bile şüphe ettiriyordu seni…
Oysa kıymetini bilsen ne kaybederdin;
Alıp onu kalbine bir kenara koysan ne olurdu?
Belki sen canın sıkıldığında onu alıyordun kalbine,
Ama ufak bir sarsıntıda düşecek kadar kenara koyuyordun.
Zaten senin bile engelleyemediğin gel-git lerde sevgim düşüp;
Paramparça oluyordu…
Bu sahne çok sık yaşanıyordu,
Çünkü seviyordum seni,
Anlamıyor musun?
Sadece seni seviyordum!
Vazgeçmiştim her şeyden,
Gözüm senden başkasını görmüyordu…
Hiçbir çıkar,
Hiçbir kötü niyet yoktu sevgimde…
Sadece birazını anlasaydın ne olurdu ki sevgimin?