Ne Olurdu Şiiri - Alperen Karadağ

Bir akşamüstüydü mabedime sığındığımda.
Karanlık, pusluydu insan kalabalıkları
ve mabedimin bir köşesine sinmişti hırpalanmış ruhum.
Ağır gelmişti bunca acıyı göğüslemek ve kaldıramamıştı yerle yeksan edilmeyi.

Ne olurdu bu kadar kapında bekliyor olmasaydım.
Sana, berrak sular gibi çağlarken cümle cümle,
içimi dışımı en saydam bir halde sunarken o masum yüzüne
şu korkuların birer kara bulut gibi dağılabilse ne olurdu.
Suskunluklarından çıkarabildiğim mutluluklarla
Yetinmiyor olsaydım ne olurdu.
Kaçamak bakışlarla süzdüğüm o tanrıçası tenin,
Gülüşündeki o asalet ve yanaklarına cemreler gibi düşen
gamzelerinin görünüşü kadar bende etkileyebilseydim seni.
Gözlerinin içi daha bir başka gülüyor ve bunun nedeni
ne olurdu ben olsaydım.

Ateşler içinde yansam ne olurdu
ellerimi uzattığımda ellerine…
Ve geri çekmesen benden ve bende kalsa bir ömür boyu…
Sussak karşılıklı, sadece bakışsak, görebilsek ruhlarımızın dinginliğini…
Ne olurdu dokunduğumda hayallerim bulut bulut dağılmasa.
İstediğim kadar hoyratça düşleyebilsem seni.
şımartabilsem seni küçük prensesler gibi…
içindeki kız çocuğunu sevsem alıp dizlerime,
Ne olurdu.