Ne Olur Durdurun Şiiri - Baki Ortak

Ne Olur Durdurun

Ne olur durdurun,
Dönen dünyayı…
Bir an, bir nefes, bir sükût kadar dursun.
Bir çocuk ağlamasın mesela,
Bir yürek kırılmasın daha,
Bir anne gözyaşını içine akıtmasın sessizce.

Ne olur durdurun…
Yoruldum kalabalıklardan,
Yüzlerdeki maskelerden,
Bir gülüşün ardına gizlenen bin hüzünden.
Yoruldum aynalardan,
Kendimi tanıyamamaktan,
Ve her seferinde “İyiyim.” derken biraz daha eksilmekten.

Dönüyor dünya…
Kimi seviyor, kimi unutuyor,
Kimi affedemiyor, kimi özlemle yanıyor.
Kimi zenginliğin esiri, kimi yokluğun mahkûmu,
Ama herkes bir şey kaybediyor,
Ve kimse fark etmiyor.

Ne olur durdurun…
Biraz sessizlik kalsın geriye,
Biraz huzur, biraz insanlık.
Bir yudum su gibi saf kalsın sevgiler,
Bir türkünün içinde saklı kalsın umutlar.

Yalnızlık kokuyor sokaklar,
Kırgınlık bir sis gibi çöküyor kalplere.
Bir zamanlar “biz” derdik ya hani,
Artık herkes sadece “ben” diyor,
Ve o “ben”in içinde bir dünya yıkılıyor.

Ne olur durdurun…
Dönen dünyayı…
Bir yürek yetişemiyor artık kendi ritmine,
Bir ömür, bir nefese sığmış,
Bir söz, bin yara açmış.

Kırlarda bir papatya kalmış belki hâlâ,
Dilek tutmak için bir çocuk bekliyor.
Ama kimsenin vakti yok artık dileğe,
Kimsenin umudu kalmamış dualarda.

Durun…
Bir bakın gökyüzüne;
Bulutlar bile yorulmuş sürüklenmekten,
Rüzgâr bile susmuş,
Çünkü artık kimse rüzgârla konuşmuyor.

Ne olur durdurun…
Bir gece,
Bir an,
Bir kalp çarpıntısı kadar kısacık bir duraklama…
Belki o aralıkta yeniden buluruz insanı,
Belki yeniden inanırız aşka, merhamete,
Ve yeniden anlarız neden geldik bu dünyaya.

Ben bir kelimenin içinden doğdum,
Bir sükûtun ortasında büyüdüm,
Ve şimdi bu haykırışla yazıyorum:
Ne olur durdurun... dönen dünyayı.

Yoksa düşecek bir yürek daha,
Bir umut daha solacak,
Bir çocuk daha susacak…

Ben diyorum ki:
Durun be dünya!
Bir şiir kadar dursun zaman,
Bir türkü kadar içten, bir dua kadar temiz…

Ve eğer bir gün bu ses size ulaşırsa,
Bilin ki o çağrı yürekten geldi,
O çağrı bir kulun iç çekişiydi...

KUL ORTAK