Anne!
Duygu ve düşüncelerim karman çorban olmuş.
Kemlik bilmeyen bu yufka gönlüm kin ve nefret ile Dolmuş.
Rengârenk Muhammedi güllerim hazan gelmeden Solmuş.
Bu kadar iyi niyetli olmama rağmen yakınlarıma niye yaranamıyorum?
Bin bir türlü maddi zorluklarla onları okutup bugünlere getirinceye dek
Neler çektim neler.
Bunu ancak ve ancak sadece ve sadece ben bilirim.
Ama onlar bu yaptıklarımın hiç birini takdir edip bir kez bile Allah razı olsun demediler.
İnsanlık böyle midir?
Evlatlık böyle midir?
Helal süt ile emzirilmek böyle midir?
İyi ki ömrümün dörtte üçünü şeref ve namusumla yaşamışım.
İyi ki bugüne kadar onlara hiç muhtaç olmamışım.
İnşallah kalan ömrümde de hiç birine Rabbim beni muhtaç etmez.
Muhtaç olursam şayet her günüm azap olur bana
Çok büyük günah olduğunu bildiğim halde intihar Etmeyi bile düşünürüm.
Çünkü ben haddinden fazla duygusalım
Zira çocuklarım ve hanımım son sekiz yıldır bana karşı yapılması gerekenleri hiç yapmadılar.
Anne!
Sadece hal ve ahvalimi rahatlıkla sana anlatıyorum
Başkasına nazım geçmiyor.
Öylesine kendimden bazen aciz oluyorum ki,
Hasımlarım la bile sıkıntı ve kederlerimi paylaşmak İstiyorum.
Öylesine çaresiz ve öylesine çar naçar oluyorum ki,
Erzak çantasını kaybetmiş seyyah misali bir o yana bir bu yana bakınıp duruyorum.
Her türlü iyilik ve güzelliği barındıran gönlüm hurdahaş Olmuş.
Bu hayat bana göre değil
Bu insanlarla aynı mekanları paylaşamıyorum
Dobra dobralığımı kabullenmiyorlar
Beni de kendilerine benzetmek istiyorlar
Ben de kabul etmiyorum.
Kabul etmediğim için ha bire zulüm ediyorlar.
Zulümlerine her zaman boyun eğmiyorum.
Eğmediğim için beni dışlıyorlar.
Onlar dışladıkça ben daha çok bileniyorum.
Bilendikçe aydınlık yollarımı karartıyorlar.
Dümdüz yollarımı sarpa sarıyorlar.
Anne,
Beni hayatın zorlukları yormadı.
Beni yoran canım dediklerim oldu.
Beni bana durmadan kötülüyorlar.
Beni utanmadan hor ve hakir görüyorlar.
Buna rağmen pes etmedim ve pes etmeye de hiç niyetim yok
Babalık görevimi mükemmel yaptığım halde bir gün takdir etmemeleri,
Bana zor geliyor.
Oysa ben beni tanıyorum ben onların anlattığı gibi kötü Biri değilim.
Ölümü hiç düşünmez iken,
Şimdi ölümü canı gönülden özlüyorum.
Biliyorum ölüm özlenmez ama ne hikmet ise ben Özlüyorum.
Yoruldum ama pes etmedim ve emanet canım bu tende Durdukça da pes etmeyeceğim.
Anne ne olur bal dökülen o tatlı dilinle bana dua et!
Birbirinden güzel birbirinden manidar dualarından beni Mahrum etme!
Tek sığınağım sensin!
Dualarınla beni teselli et!
Senin gönlünde de benim gönlüm gibi her zaman İyilikten güzellikten yanadır.
Gönlü güzellikten iyilikten yana olan insanların dualarını Allah kabul edermiş.
Ne olur anne hayattan umudunu kesen bu oğluna dua et!
12/ Haziran/ 2022
İbrahim Halil Demir
Kayıt Tarihi : 12.6.2022 17:30:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!