Ne Olur Anla Şiiri - Filiz Bülbül

“
Kanadımdan öpüyormuş, kalbinin kuşuymuşum
Sanki o olmadan serseriyim, berduşum
Yanardağ sıcaklığındayken meydanlar
Serin esen balkonum, buz gibi suyumsun

Her şeyi yaşadım seninle, büyüdüm, olgunlaştım
Hayatıma gir ve çıkma diye çok uğraştım
Sanki gelişinle, dünyadaki her şeye ulaştım
Ve dahası sana bulaşmadım, karıştım

Sen oldum, yeri geldi senin gibi düşündüm
Dünyanın öteki ucuna senin için yürüdüm
Hayatıma girdiğin vakit etrafımda çiçekler büyüdü
Eğer gidersen muhtemelen çiçekler kurur, ben de ölürüm

Güneş tepemde doğsa, cayır cayır yaksa beni;
Senin bir damla terin akmasın, budur temennim.
Karanlıkta kalsam, tüm lambalar patlasa
Üzülme, ay ışığı niyetine gülüşün yeter bana

Yeri geldi tek ağladım, tek başıma sızlandım
Yine de bir an olsun aklımdan çıkmadın
Belki mutsuzdum halâ yoluma çıkmasaydın
Dirini kalbimde, ölünü kitap aralarımda saklarım

Sonsuza kadar benimle kal, olur mu sevgilim
Sen yoksan alfabem yok, dilsizim
Nefes alamam sen olmadan, soluk borum kesilir
Düşün bir yoksun, sokaktayım, evsizim?

İnsanın başına senden güzel ne gelebilir?
Toplamım, kalanım, her şeyim sensin
İnsan hayatında kaç kadın sevebilir?
Benim geçmişim geleceğim her şeyim sensin

İnsanın başına senden güzel hiç bir şey gelemez
Tüm dünyayı toplasak saçının teli edemez
Böbürleniyorum çünkü kimse kimseyi böyle sevemez
Seni nasıl seviyorum, şairler bile sevgime yetişemez

Sen olmazsan yeşermez ağaçlar, dalları hep kuru kalır
Kalabalıkların arasında yalnız olurum tutmazsan ellerimi
Bırakma beni..
Sen varsan, hayatla mücadelem hep yarımdır

Nasıl kıydım sana, nasıl kızdım, yüzünü nasıl düşürdüm
İnan bana üzüldüğünde senden fazla üzüldüm
Saatlerce düşündüm, içime kaç kurt düşürdüm
Kendimi yedim sıkıntıdan, yine bitmedi üzüntüm.

Kavuştuğunda ellerimiz kısa süreli de olsa
Çiçekler açıyor, çocuklar gülüşüyor parklarda.
Afrika’daki açlık bile bitiyor bir anlık
Sensiz yaşanmaz bu hayat, ne olur anla..”