'Ne Olur” Şiiri - Yonis Aydın

Tenimin rengi toprak, kanımın İse madenin közü,
Kaderim sonbaharda yaprak, şans kırpmaz gözü,
Yaradanıma taparak, Galu Belada verdiğim sözü,
Tutarım insan olduğum için, inanmasalar ne olur.

Kalbim her zaman, aşk içinde pişen kazan gibidir,
Bu bana vergi mevlamdan, sanki ozanlara tabidir,
Yurdumda yetişmiş, binlerce yunuslar ve nebidir,
Yazarım insan olduğum için, okumasalar ne olur.

Almasınlar ahı mı? Çektirmesin artık çileyi bana,
Çektiğim yük zaten ağır, atmayın o gülleyi bana,
Aklıma girmeyin, Öğretmeyin sakın hileyi bana,
Bıkarım insan olduğum için, sarmasalar ne olur.

Yaralıyım doğuştan beri, her anım da ve ad’ım da,
O gün bu gün gülmez yüzüm, bütün yaşantım da,
Ne yuvam kaldı, ne huzur, ne de tuz’um tadında,
Çekerim insan olduğum için, sormasalar ne olur.

Bana deli dediler, geveze ve kendini beğenmiş,
Korkak olmuşum ben, her şeye boyun eğenmiş,
Saygınlık desen yok, ne arkadaşı, ne yeğenmiş,
Anlarım insan olduğum için, duymasalar ne olur.

Benim hesabım belli, yalnızca bir ve ulu Allah’ıma,
Söz verirsem bile birine, kalmıştır geri İnşallahıma,
Ezber etmeye çalışarak, her şeyde bir bismillahıma,
Çekerim insan olduğum için, gururlansalar ne olur.

Yunus sevdi, geldi, gördü ve bildi, ona bu kâfi,
Kibir ve büyüklük yoktur, onun vicdanı ise safi,
Sizlerde onun gibi olun, yoksa bulunmaz telafi,
Sanmayın ki kaybeder yolunu, o yolunu bulur,
Varırım insan olduğum için, bilmeseler ne olur.