Ne Olduğumu Anlamadan Şiiri - Ömer Dalman

Ne olduğunu, ne olduğumu bile anlamadan
öyle hızlı daldım ki bu sabah o alevlerin ortasına,
yüzüm öyle yandı ki kıpkırmızı,
kalbim öyle bir aştı ki atma sınırını;
son noktaya gelip de
yapacağımı yapıp geri döndüğümde
ağlamaya fırsat bulamadım.
gözyaşlarım
oldukları yerde daha doğmadan
küle dönüştü.

Ne olduğunu, ne olduğumu bile anlamadan
öyle hızlı kırdım ki onu
belki haklı, belki haksız;
onun için üzülmeye bile fırsat bulamadım.
doğrudan içime
en derinlerime
büyük bir tümör gibi gömdüm üzüntümü.

geri dönemedim;
yapacağımı yapmıştım.
artık ne şu an fonda çalan George Michael
ne de pişmanlığıma öldürücü ritmleriyle katkıda bulunmaya çalışan ill nino
içime gömülmüş tümörü eritemiyor.

Ne olduğunu, ne olduğumu bile anlamadan
öyle bir gömdüm ki bu tümörü içime;
zamanla olgunlaşıp alevlerin
sakin bir kora dönüşmesini
ve akabinde yavaş yavaş yine
sönük bir küle dönmesini başlamaktan başka çarem yok.

doğrudan yutulmuş korlar
doğrudan otururlar mideye.
çare kalmaz
vücuda bütünüyle dahil olup
kül şeklinde yok olmalarını beklemekten ve
kor alevlerle birlikte yanıp için-için
olgunlaşmaktan başka.

bu sabah
o korlardan koca bir tane daha
yuttum afiyetle!
hem gönlüm, hem midem alevlerde şimdi.
ve ben
sadece
bekliyorum…

(Ocak 2007)