Köyüme ne oldu emmi

Yıllar sonra
Bir Ekim sabahı gittim köyüme...
Eğildim, bir avuç toprak aldım.
Sanki yabancı duruyordu o bana, ben ona...
Osman emmiyi gördüm.
Eski bir sandalyede oturuyordu,
bana baktı, “Sen misin?” dedi.

Benim emmi...
“Ne oldu köyüme emmi?”
“Gitti gitti,” dedi, “şehre gitti gençler,
evler boşaldı, bizler yaşlandı...
Talan olmuş bu evler,
viran olmuş çocukluğumdan kalan yerler...
Değişmiş insanlar, kurumuş özler, dereler...
Kurumuş topraklar,
kurumuş pınarlar,
silinmiş tüm hatıralar...

Nerde emmi ağaçlar, kavaklar?
Meleğen koyunlar, kuzular?
Hep şehirli olmuş komşular.
Kuşlar bile göç etmiş...
Sanki umutlar silinmiş, her şey eksilmiş...
Ne eski bahçeler kalmış ne de geçmiş...
Yıllar tüm hatıraları alıp gitmiş.

Kavaklar, söğütler kesilmiş de,
büyük pınarın suyu da mı kesilmiş emmi?

Deli Meco’yu da göremedim, nerede?
Selam veren de yok, herkes bir dertte.
Kümeslerin yerine çardaklar kurulmuş,
bahçeler, bağlar kurumuş.
Şehirden ekmek, peynir, yumurta alınır olmuş.

Benim köyüm nerede emmi?
Yemekler beraber yenirdi...
Çay beraber içilirdi.
Sanki herkes birbirine küsmüş,
evlerin etrafı duvarlarla örülmüş,
kale kapısı gibi kapılar konulmuş.
Selam verdiklerim bilemedi...
Köyümde turist olmuşum emmi...

Köyüme ne oldu emmi?
Bir sen bilirsin dedim… Susuyorsun.
Sen de mi artık bilmek istemiyorsun?

Köyüme ne oldu emmi?
Ben çocukken sabahları tandır kokar,
ekmek kokardı hava.
Şimdi diz boyu ot, derin bir sessizlik.
Rüzgâr bile yabancı esiyor.
Nesil değişmiş, birbirini tanımıyor...
Yoksa bize mi bir şey oldu?
Belki de köy burada kaldı,
biz geç kaldık dönmeye.
Geç mi kaldık emmi?
Değişen evler, harmanlar değil,
kaybolan köy değil.
Belki de biz kaybolduk gurbette,
unuttuk köy olmayı, köylü kalmayı...
Unuttuk emmi...

Ben köyüme gelmiştim
ama köy benden çoktan gitmiş.
Çocukluk, gençlik, ömür gitmiş...
Köyüme ne oldu emmi?
Yoksa bize mi bir şey oldu?
Belki de köy yerinde kaldı,
biz geç kaldık dönmeye...
Geç kaldık emmi...