Ne Mutlu ki “Ben Kul Oldum” Diyebilene...

Ne zaman dönsem yüzümü geleceğe,
Maziden bir uğultu geliyor kulaklarıma.
Sıyrılsam hayallerden, dönsem gerçeğe,
Bir pranga vuruluyor ayaklarıma...

Yola koyulsam, geleceğe bin bir hevesle,
Mazide rehin kalan gönlüm isyan ediyor.
Yalvarmak yakarmak nafile bin bir nefesle,
Geçmişe güvensiz aklım gel gitme diyor...

Zamansız ve mekânsız kalmak mı yazım,
Yerim yok, yurdum bir karanlık ören.
Yaratana uzanmış elim, O'ndan niyazım
“Yolunu kaybedene sensin yol veren”

Doğum bir başlangıç, son değil ölüm,
Aralarında yaşanan bu karmaşa ne.
İnsan gerçeğinden, an kadar bir bölüm,
Ne mutlu ki “ben kul oldum” diyebilene…