Ne Mutlu! ! ! Şiiri - Arzu Çorluluoğlu

Meyhane kurulu kap içi dünya
Bir sağa bir sola sallanmaktan çok yaptığı insanın
Kelimeler işli ama kanaviçeler onlar heyhat
Bir insandır ki ömür yolunda
Ne kadar çok roman olur hayatı
Aşmış hepsini de kendim dahil
Çıkmışım bir tepeye
Seyirdeyim...
Tebessüm var dudağımın kenarında şimdi
Taşlar yerli yerince durmaktalar
İnsan anlıyor ki
Kader diye bir şey var...
Bir yol uzanıyor insanın önüne
Gitmeye gayret öyle gaza basıyor ki
Bir hırs bir inatla
Seçemiyor geceyi kabusu ya da cenneti o savruluşta
Gidecek ya illa o yolu
Başka birşeyi görmez oluyor gözleri diye
Kör oluyor insan, insan deli
Sonra olanlar oluyor kaderin yazdıkları kadar en fazla
Bakıyor insan tabii bakabileni
Anlıyor manzaraların anlamlarını bir bir
Hiç bir mevsim boş değil
Bir sona ya da başlangıca gidiyor işte
Tencerenin dibinde kavruluyor insan
Piştikçe lezzetleniyor mu?
Yandıkça ölüyor mu?
İşte bu farka göre mutlu insan
Ben şimdi bir tepede öyle lezzetliyim ki...
Şimdi bir bahar var, mevsim sonbaharken
Şimdi anlamaklığımla mutlu içimdeki tüm hikayeler
Mucizeler yaşatır ya duyguları
Ve her nefes bir mucizedir ya insan olana
Ben şimdi tüm nefeslerimle alabildiğim nefese şükürdeyim
Ben şimdi bir tebessüme aşina,
Ben şimdi,
Kendimi bırakıp da bulduğum yerdeyim, dünyada
Ve
Kaderin güzelliğine hayran hayran keyifteyim işte
Kanaviçeler ilşi kelimeler içindeki
En güzel renkleri seçmekteyim
Ne mutlu bir sabaha daha doğabilmek güneş ile
Ne mutlu şavkına aşık bulabilmek kendini aylı bir gecede
Ne mutlu, yağmurun çisil sesinde anlamlı ve huzurlu almak
Ne mutlu bir acı kahveyi anlamla yudumlamak
Ne mutlu kaderin ne olduğunu anlamak
Ne mutlu insan olmak
Diye diye geçen şu günlerimin yurdu tepe üzerinde ben şimdi
Güzel ve çirkin her ne varsa
Kucaklıyorum gücüm nereye kadar yeter
Soluğum kaç sayıdayda
Ne mutlu ve ne mutlu bir daha...