Ne mümkün Şiiri - Sandra Şentürk

Bir geminin son seferini beklercesine bekledim belki de seni...
O iskelede ne umutlarim kayboldu ne sevinçlerim soldu her geçen saatlerde ..
İçinden sen çıkacaksın ve bana doğru geleceksin diye...
Belki sarılırsin diye hayal ettim de yüreğin ne zaman buzlaştı hiç haberim olmadı...
Sevgin ne zaman bitti ruhum duymazken...
En acısı ben seninle ilgili sıcacık hayaller kurarken ; sen son kalan emanet sevgini de avucuma bırakıp gittin ...
Bir sana baktım bir avuçlarımdaki sevgiye...
Küçük ; küçücük kalmıştı gidişlerinin karşısında...
Sende küçücük görünmüştün uzaklardan gözlerime;
Giderek daha çok küçülüyordun ...
Gölgen de ardından geliyordu; bir zamanlar dağ gibi gördüğüm gölgen...
Ellerin kocamandi ; avuç içlerine dünyalar dolusu şefkat sığıyordu..
Gözlerin; dumanlı; yuva gibi sıcacık ...
Evimdin sen benim sonra da birgün evsiz bıraktın ...
Sokaklar korkunçtu ; duvarlar vardı ; çarpa çarpa yürüdüm ...
Sevmek istedim ; yüreğime düşen ateşe rağmen ...
Yine seni sevmek çok sevmek istedim ;
Cayır cayır yaksan da düşlerimi...
O ev ; tanıdıkti ; o ocak; o baca ; o bahçe...
Kapını da çaldım defalarca arsızca bilmedin...
Ben beni fırtına ortasında yapayalniz bırakan o adama defalarca geldim ...
Kıyısına da uğradım denizlerinin ; sevgi kırıntılarını takip ede ede ..
Sonunda ; bulamadım ...
Belki kuşlar uğradılar denizlerine;
Belki ; kapılar kapalıydı ...
Belki; yüreğine siğamadim ...
Belki; dünyan benden de küçüktü...
Belki bu sevdaya düşmezdi birdaha yolun...
Belki ; başkaydi güneşin ; gökyüzün...
Yine de olur ya sevdaya düşerse yolun ;
Avuçlarındaki sevgiyi hemen bırakma öyle sakın...
Tut ; elinde tut sımsıkı...
Canın acıyana kadar tut ...
Düşen gözlerinden yaş olsun ;
Düşen; yüreğine ateş olsun ...
Düşen; toprağa yağmur olsun
Düşen; sen ; ben olalım ...
Belki birbirimizin gözünden...
Düşen; sevgi olmasın...
Avuçlarından dökülen...
Birdaha nerede bulursun bilmiyorum
Sevdanın böylesini kimde nerede nasıl yaşarsın...
Bizden olmadığını kabul edelim...
Kim yitirmiş ki aşkı biz bulalım...
Sana son defa sevgilim desem diyebilsem...
Teninin kokusunu son defa içime çekip ciğerlerime doldurabilsem...
Ne mümkün birdaha o günlerde yaşamanin ...
Ne mümkün başını omzuna koymam oradaki huzur arayışlarim...
Ne mümkün; dizlerime başını koyup uykuya dalman; saçlarını sevmem ...
Bulursun elbet seven birini ...
Bilsen ki sevişmek hüner değil;
Bilsen ki kucağında uyumak bile bambaşka...
Bilsen ki yalnız dudaklarını öpmek değil boynuna sarılmak dünyalara bedel....
Bilsen ki gönül gözüyle bakmayı ...
Bilsen ah bilsen...
Bilsen gözlerine yüz yıllık hasretle bakmasini ...
Ve yüz yıl geçse de aynı sızıyla hatirlanacaği
Hep bir keşke...
Bilsen ki ; hem yürekte o sizi hem dudaklardaki buruk tebessümü...
Hatırlar mısın bilmem...
Gardaki o kızı ...
Sarılmalara doyamayan ...
Gözlerine bir saniye fazla bakmak için zamanın durmasını dileyen ...
Belki de hatırlamazsin ...