Ne Mümkün Şiiri - Mustafa Sade

Kan şerbeti tadında efkârı yudumlarım
Öyle bir doluyum ki, sızabilmem ne mümkün;
Beynime hükmediyor avare adımlarım
Bu serseri tavrıma kızabilmem ne mümkün.

Şu küçücük hânemde ne bir nefes, ne soluk
Ruhuma aksediyor yüreğimdeki yoluk
Aynadaki ben miyim, böyle endâmı soluk
Kendime gülen bir yüz çizebilmem ne mümkün.

Derde siper etmekten bağrım döndü eleğe
Talihim pusu kurmuş geçit vermez dileğe
Kaderim böyle ise ne diyeyim feleğe
Kara bahtı kurşuna dizebilmem ne mümkün.

Koşmak ister umudum zincirini kırarak
Tahammülüm kalmadı hayalleri kararak
Ağlamak istesem de hâlime hıçkırarak
Boğazımda düğümü çözebilmem ne mümkün.

Parçalanmış bağrıma dikerim her cefayı
Beden tarlamı biçip, ekerim her cefayı
Çoluk-çocuk hatrına çekerim her cefayı
Yokluğu yere çalıp ezebilmem ne mümkün.

Hayat benim değilmiş, bilemedim de kimin
Dağlar üstüme düşer, altımdan kayar zemin
Doğduğum günden beri yaşadığım depremin
Hasarını kâğıda yazabilmem ne mümkün.

29 TEMMUZ 2011