Ne Lüzum Vardı ki Düşman Olmaya

Sen kendi elinle bitirdin bizi
Yüreğin hazırken pişman olmaya
Kaybolup gitmeden bu aşkın izi
Ne lüzum vardı ki düşman olmaya

Hasretin alevmiş yokluğun kormuş
Sen daha çok dersin sensizlik zormuş
Gün görmüş olmalı insan gün görmüş
Ne lüzum vardı ki düşman olmaya

Her yerde her zaman olmaz ki konfor
İstersen ufaktan vicdanına sor
Hele bir el ayak çekilsin de gör
Ne lüzum vardı ki düşman olmaya

Keşke kalsa idin keşke yerinde
Kaybolup gitmeden elin kirinde
Belki kavuşurduk günün birinde
Ne lüzum vardı ki düşman olmaya