Ne ki Şimdi Bu? Şiiri - Tuğşah Bilge

Zaman hala su gibi akıp gidiyor.

Gençliğimin salise salise yitip gittiğinin farkındayken

kendimi mutlu hissedemiyorum.

Gözlerimle insanlara gülerken, bıyık altından pis pis sırıtıyorum.

Sırıtmam, attığım yalan için.

Yalanım, sadece içten bir gülümseme değil de öylesine bir gülümseme sergilediğim için.

Bugün bir bayan ne kadar güzel güldüğümü söyledi.

İşte ondan sonra gerçekten gülümsedim.

Tesadüf bu ya tam da karşımda bir ayna vardı ve kendi yansımamı

gördüğümde sanki ben ben değilmişim gibi geldi.

Ne gülümsemem ne de yansımam hiç güzel değildi ama

o kadın bana çok güzel gülümsediğimi söyledi

ve onun işini hallettikten sonra biraz düşünme fırsatı buldum.

Neden bana güzel bir gülümsemeye sahip olduğumu söylediki.

Neden olarak bir şey bulamadım belki

ama sonuç olarak şunu söylebilirim ki; o da benim gibi bir yalancı.

Tek farkı etrafa sahte gülücükler yerine sahte iltifatlar saçması.

Benim gibi bir insan o da. Tıpkı benim gibi mutsuz,

hayata dair aradığı şeyleri hep başkalarının avuçları arasında gören

fakat bunu hiç kimseye anlatmayan sadece kendi içerisinde kurduğu dünyada yaşayan

zavallı olduğu kadar asaletin kralı olan bir insan.

Ben insanlara sahte gülücükler saçmaya devam ederken,

o da insanlara sahte iltifatlar dağıtıyordu.

Mutlu olmuştum onun bana sahte de olsa etmiş olduğu iltifattan.

Sahte de olsa gülümsemeye devam edeceğim her başıma gelen kötü şeye inat...

hep güleceğim.