Ne ki Hiç Şiiri - Taner Pekdemir

İstasyonlar yaratan ermişin çığlıklarıyla ruhumu avuttum.
Kulaklarıma değdi bir yerden bir yere giden düşleri.
Yalnızlığın azametini ilmek ilmek dokurken parmak uçlarım,
Ütopyası denizsiz olur muydu alabalığın?
Kirpiğime sıkıştırdım bütün sözcükleri..
Kırpmamak için gözlerimi,
Şeytana uykularımı sattım.
Aklım ruhumda bir darağacı..
Başarabilir miydi uçmayı,
İki mavi arasında olmasaydı martı?
Herkes ve hiç kimse için aynalarımı astım.
Varla yok arasında bütün bahçelerim..
Kendi toprağımı yine kendim kazdım.