Ne Kalır Kalınca Yetim Şiiri - İdris Gündüz

Gölgesiz kalmakmış, güneş, anlında.
Güneş, aramakmış, gece koynunda.
Kurak toprakmışım! Yağmur onunla;
Manası gizlenmiş, yetim ruhuna.

Her şeyin ortası, bam teli ruhun;
Baba imiş adı, adsız huzurun.
Dünyamın ahengi, güneşim sendin.
Hayatımın rengi, boyası sevgin.

Dur, ne olur gitme, canı bedenin.
Dur, baba söyletme, sözüm, servetim.
Ne kalır, gidince mihri, âlemin.
Ne kalır, bitince lütfu, rahmanın.

Kalkıp da gider mi, tadı damağın?
Gidiyorum der mi, dermanı derdin?
Yetmişinde dahi mecalim sendin.
Naşın sonbaharı, seyri sefanın...

Kalınca ortada, ortası sendin;
Ortada bırakma de, oğul geldim.
Ölümü, yaşatma kalsın bu dersim.
Son derste mi sana, ilk öğretmenim.

idris GÜNDÜZ