Ne Kalır? Şiiri - Ahmet Gürses

NE KALIR
Eylülün aşkı Nisanadır
Bahardır…Sevdadır …Yalandır…
Bahara adanmış Candır…
Bahardan arta kalan yalandır.

Ceylan pınarı gözleri vardır
Eylülün doyamadığı
Gelir geçmez içinden
Şiir olur gazel dökülür yaprak yaprak

Eylülden nisanı çıkar
Tenimden kokunu
Maviden ümidi, seherden bülbülü
Kırmızıdan gülü… bahardan ne kalır

Bahardan çıkar baharı, bahardan harı
Geceden mehtabı
Yürekten ahı çıkar gözlerden narı
Canandan leyl ü neharı …

Benden seni çıkar be…ne kalır?
Gelesi olmayan treni bekleyen yolcuları
Yine de beklenen … Çocuksu heyecanları çıkar istasyondan
Uzayıp giden o teren yollarlından
Sallanan bir beyaz mendili çıkar. Ne kalır…

Sensizliğe sürgün bu gözleri çıkar gözlerinden
Kırkikindilerle ıslanan sözleri
Sonsuza uzanan ellerimden kayan yıldızları çıkar
Gecelerimden gündüzünü

Şairi şiirden çıkar fuzuli’yi aşktan
Nedim’i güzelden, aşkı ezelden
Huzuru çıkar İstanbuldan boğazdan yakamozları
Kaybetmeye mahkum şairi çıkar şiirden. Ne kalır…

Ve Şair… Bozgunu boynunda ferman şair
Mahkumdur mısra mısra biriktirdiği umutlarına
Dökülür asırların aşkların yenilgilerin süzgecinden
Ve Şair… Hep haklıdır “kim zehri dermanındadır”
bAşka yenilir her defasında

Uslanmaz bir bahardı çaldı kapılarını
Küllenen bir yüreğe üflenen seher yeli
Eylülden bahara acı bir tebessüm olur
Gözlerinden dökülmek ister Nisanın
Kırkikindiler karışır serapa sağnak sağnak üşütür.
Kimselerin duymadığı bir cığlık karışır kara kışa