Ne Kaldı ki - Hasta kalbimin sebebi sensin

Hasta kalbimin sebebi sensin,
iki paket içiyorum seni her gün.
Her nefesimde, her saniyemde sensin, sen benim canıma kansersin. 
Beni acıtan tek şey sensin, kanatan sen. 
Ağrıyan solum sen, ağrıyan yanım sen, gözümdeki selsin sen.
Zehir zıkkım kara geceleri üzerime salan sen. 
Ben yıkılmışım, ben düşmüşüm ne fark eder.
Sen mutlusun ya, aldın hevesini, attın ya herşeyi bir kenara.
Hani dileklerimiz, hayallerimiz vardı, hani geleceğimiz vardı, gelecekte bizi bekleyen o bir türlü gelmeyen lanet olası mutlu gelecek.
Hani dört kitap üstüne yemin etmiştik Allah için. 
Hepsi sevilip bırakana kadardı. 
Ben seni sevince öldüm sende, bunu iyi biliyorum 
Ben seni sevmezken ben vardım, 
ben candım, ben yarındım, ulaşılmazdım değilmi.
Kabullenemediğim ne biliyor musun? 
Sabahları aynı anda uyanıp birbirimizin gözünün içine bakarak susardık, dudaklarımız büzüşürdü, konuşamazdık, çaresizliğimize ağlardık. 
Şimdi bütün çaresizlikleri derman yaptık, söyle neden niçin niye ayrıldık.
Hani biz bir elmanın iki yarısıydık seninle,
hani biz bir bütündük, bir bende tek candık seninle. 
Her neyse boşver, senin merhametsizliğin üstünde dursun, devam et.
Ben alıştım zaten sensiz yaşamaya, sensiz nefes almaya, nefes alamamaya, boğulmaya alıştım.
Bütün parçalarım sende kalsın. 
Topla böl çıkar, ne yaparsan yap hepsi senin. 
Zaten benden ben mi kaldı senin yaktıklarından, yıktıklarından, döktüklerinden başka...
Zaten bende ne kaldı ki, senin acıttıklarından başka...
Lokman Kaya/ANKARA 13-07-2008