Ne kaldı ki? Şiiri - Mustafa Yaralı

Rüzgâr gibi geçen ömrün,
Dolmasına ne kaldı ki?
Hazan vurup sarı gülün,
Solmasına ne kaldı ki?

Çökerterek çatımızı,
Dürüp büküp katımızı,
Azrail’in kapımızı,
Çalmasına ne kaldı ki?

Zenginin, garibinin,
Mümin, kâfir, Salih’inin,
Malı mülkü sahibinin,
Almasına ne kaldı ki

Anlamadan enemizi,
Sayıp durduk senemizi,
Eşin dostun çenemizi,
Sarmasına ne kaldı ki?

Ayakların, elimizin,
Gözümüzün, dilimizin,
Şu dünyadan dizimizin,
Kaymasına ne kaldı ki?

Can alıcı bilmez haldan,
Ne yetişse düşer daldan,
Sıyrılıp ta teni candan,
Soymasına ne kaldı ki?

Davul gibi şişer göbek,
Kur doluşur öbek, öbek,
Şu bedene, börtü böcek,
Dalmasına ne kaldı ki?

Her şeyin bir eceli var,
Ne kısalır, nede uzar,
Yaralıya bir gün mezar,
Olmasına ne kaldı ki?

14.07.1998…Mustafa Yaralı