Ne kaldı ikimizden Şiiri - İsmail Bilek

Işıklarım sönmüş ve gökyüzünde alaca bir lacivert. Yavaş yavaş parıltılarıyla büyüleyen bir şehir.
Ve ben.
Dünden kalma hüzünlerin umut bekçisi.
Ve artık sadece ben.

Ruhumun cevapsız sorularının suskunu, yalnız, ihtiyar ve mahcup, BEN.

Hem ne kaldı ki bizden geriye.
Uzak limanlarda ağlayan yağmurlu bir anne.
Ve deprem karanlığında umudunu yitirmek üzere feryadı duyulmayan bir baba.
Söyle ne kaldı geriye bizden.
Söyle ne kaldı ikimizden.

Seni gül beni diken yapmıştı oysaki bir zamanlar bu hayat.
Gül dikensiz olmazdı.
Şu lacivert gök kubbe üzerime devrilse bile bu aşk tek başına yaşanmazdı.
Söyle ne kaldı geriye bizden ne kaldı ikimizden..

Şimdi yüreğim yetim,
şimdi yüreğim kimsesiz, çaresiiizz.
Yalnızlığı öğrenmeye çalışıyorum.
Sensizliği tanımaya,
hasretinle yanmaya.
Sessiz ve karanlık odalarda ayak sesleri duymaya çalışıyorum.

Oysaki Ben senin gözlerinde yağmuru nefretten önce gördüm...
Bir damla suya muhtaç tohumdum! Ve ben. Senin yağmurunda büyüdüm.

Giderken ruhunu damı alıp gittin be kadın. Gönlümden silip attım seni diyorsun ya.
Gözlerinde ki beni. Gözlerindeki beni nasıl terk ettin be kadın...

Söyle ne kaldı geriye bizden.
Ne kaldı ikimizden.
Yaralı bir adam. Pişman bir kadın. Ve içi boş. Bomboş bir ev.
Söyle ne kaldı geriye bizden ne kaldı İKİMİZDEN.

Tarih 18.10.2023