Ne Kaldı Geriye? Şiiri - İsmet Barlıoğlu

Güneşim zelil-ziyan oldu zemheri ortasında,
çöllerimde buzlar mızrak boyu,
rüzgarlar kumla bastırıp örtmüş denizlerimi,
sanki bir idam sehpasına çıkarmışlar
beni.

Seninle ne bir güzel oluyordu güneşi selamlamak,
mehtabı kucaklamak çarşaf gibi denizde,
ne güzel oluyordu hoyratını dinlemek rüzgarın,
tepelerde sarıçamları solumak,
seninle ne güzel oluyordu
zamanı durdurmak.

Bizim zamanımız saat-maat zamanı değildi,
gün, ay, yıl zamanı değildi.
Bizim zamanımız bir sevda zamanıydı tükenmeyen,
cebeli mübahtan verilmiş bir zaman,
geçmişmiş, geçmemişmiş farkında bile olmazdık,
zaman dururdu,
biz durmazdık.

Yaşardık üztünde zamanların,
yüreklerimizi sis gibi sarmış dumanların,
tüm cömertliğimizle harcayıp dururduk ömrümüzü,
nasıl olsa dahası var diye
fakat ne kaldı o bitmeyen zamanlardan, söyler misin
geriye?

(KANAMA YÜREĞİM isimli Serbest Şiirler 'inden > 45-46/100)