Ne Kaldı? Şiiri - Müjde Işıklar

Aşktan anlamayan âşıklara, benden aşk!
Kalbim dolmuş bir mezarlık.
Ölüler artık üst üste gömülüyor gibi bende.
Şarkı sözleri de yalancı…
Söyleyen sözlerini yaşamış değil.
Herkes ucuzlaşmış!
Saflık temizlik mazide kalmış.
Anlamsızlaşmış yaşanan yataklar.
Namusu bilen kalmış değil.
Taşlaşmış bedenleri,
Duyguları da çoktan kapatmış onlara kapılarını.
Ruhları isyankâr olmuş…
Uzattığım elli hisseder değil.
Geceler kaybetmiş sessizliğini.
Ayyaşların iki kuruşluk nefesine,
Çalgı’nın küfür’ün iğrençliğine terk etmiş bizi.
Yaşanmazlığın yaşanırlığına kul köle olmuş insan.
Gözler bağlanmış
Yatılan her bedenden zevk alınırken,
Her yatakta kendimizden parçalar kalmış.
Yok, ettiğimiz düzeni beklemekteyiz.
Şimdi kandırma sırası kendimize geldi.
Neyimiz kaldı ki?
Yeryüzünde zaten yaşayan ölüyüz…