Ne kaldı - 2 Şiiri - Kezban Özcan

Ne kaldı ellerinin arasında sildiğin göz yaşlarından
Sana sızım sızım akan sevda yellerinin tadındaki acı mı
Yoksa acıya renk veren karamsarlıklar mı?

Ne kaldı patlamaya hazır yüreğinin çatlaklarında
Çığlık çığlık yakarışlar mı
Bucak bucak saklanışların ardındaki yok oluşlar mı?

Ne kaldı titreyen ellerinin çatlaklarında
Umuda emek mi emeğindeki umut mu?

Karanlık dört duvarda sarmalanmış
Işıltılara saklanmış kırılgan yakarışlar
Sevda tutunmazlarında umutsuz...

Çocukluğumun saklı çılgınlıklarında renk bulan
Elma şekeri tadında özlemlerim.

Oynadığım oyunların gizemli hayallerinde
Benim deyip benliğime sakladıklarım.

Soluksuz nefeslerde çöreklenen acımtırak burukluk
Dönüşümsüz çocukluğa veda nağmelerinde.

Saklansam maviliğinin gizemli derinliklerine,
Gözlerinin en derin kuytularına sığınsam,
Yaklaşan fırtınanın ürküten kahredişinde
Bilirim bir ben ve yine bir ben olurum.

Sarar sen adı verilen sensiz kollar
Acıtır yüreğinin kırılganlığına saklı yalnızlığı
Ve sen olur yalnızlığın kahreden karalığı.

Bilirsin ki zor da olsa yalnızlıktır senin adın
Beklemesiz, savunmasız, umarsız...
Aramazsın artık acımasızlığının kekre tadını
Sen ben olmayan ben, ben sensizlikle güçlenmiş...

Dalarım çocukluğumun acısız maviliklerine
Gözlerinin mavisine karışmış
Ben gözlerinde erirken yüreğimle
Sen sensizliğin girdabında ben sensizliğin...