Ne Kaldı Şiiri - İlhami Canbolat

Derdimiz olmuş, sen ben kavgası.
Davası uğruna yanan mı kaldı.
Aksa da önünde oluk oluk su,
İçtiği suyla kanan mı kaldı.

Yükümüz ağır, yolumuz ırak,
Menzili düşleyen sefer mi kaldı.
Ne tekne kaldı, ne elde kürek,
Kürekler çekecek nefer mi kaldı.

Biliriz yiğitlik yürekle olur.
Aslan yürekli yiğit mi kaldı.
Ahde vefasız iflah mı olur
Ahdine uyulan akit mi kaldı.

Unuttuk, yalanla kurulmuş tuzak,
Verdiği sözleri tutan mı kaldı.
Büyüttük bir nesli, ecdattan uzak,
Sıla-i Rahim yapan mı kaldı.

Ferhatça dağlardan, sular getiren
Sevdası büyük, yürek mi kaldı
Mecnunca aşkından çöllere düşen
Yürekler yakacak sevda mı kaldı.

Ne hızlı tükettik sermaye ömrü
Umutlar yeşertecek vakit mi kaldı.
Hiç uğruna bitirdik malı ve mülkü
Hayra harcayacak nakit mi kaldı.

Zalimin zulmünden muzdarip olan
Mazlumu koruyan hami mi kaldı.
Garip gurebayı bağrına basan,
Her vakitte dolan cami mi kaldı.

Ülküler aşkına ne canlar gitti.
Uğruna can feda ülkü mü kaldı.
Kavgalar sazı, sözü tüketti.
Hep birden söylenen türkü mü kaldı.

Gönüllere dokunan masum bir eda,
Samimi ve içten eda mı kaldı.
Baki kalan kubbede bir hoş seda.
Bakilik derdinde seda mı kaldı...