Ne garip değil mi?
Çoğu kez mutsuzluklarıyla mutlu olur insan.
Koskocaman dünyasını ufacık bir âna sığdırmaya çalışır.
En çok kendisine yalan söyler.
Hiç çekinmez kendisini kandırmaktan.
Ve hiç korkmaz başka bir ruha kanmaktan.
Gariptir insan,
tozlu bir şemsiye durur
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
Devamını Oku
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta