Ne Kadar Çok Öldük Şiiri - Evrim Evrensel

Ne kadar çok öldük.
Malya ovasında kırkbin Insan.
Birkaç katı da at, katır,kedi,köpek,ve tavuk,
Ne suçu vardı o canların...
Düşünemiyorlardı bile !
Düşünen; insanlardı sadece...
Amasya kalesinde baba İlyasla,
Adıyamanda baba İshak ile ölen biz idik...
Ne biz ölmeye doyduk,
Ne onlar öldürmekten usandı...
Ne çok kalaba öldük...
Spilde Dede Sultanla,
Katledildik kara kara...
Karabağlarda Torlakla;
Gömüldük derelere...
Bedrettinle Serezde;
Asılmadık mı çırıl çıplak darlara...
Ne biz geri durduk,
Ne de onlar ileri gidebildiler.
Bizler düşünüyor ve boyun eğmez idik.
YaTavukların ! Kedilerin, köpeklerin...
Katırların, atların suçu neydi ?
Ne biz geri durduk,
Ne de onlar doydu kana.
Ya Albistan'da.
Banaz'da ya...
Montsegur'da peki...
Düşünmeden başka yoktu bir suçu...
Yarin yanağından gayrı her şey ortaktı...
Zilan'da, Dersim'de, Çorum'da, Maraş'ta !
Ankara Garında!
Bağdat'ta, Şam'da, Hama'da, Mardin'de,
Ve de yılmadan öldük...
Bitmezcesine.
Barış ve özgürlük isteği.
Kulak verdik bilimin sesine
Ve insan felsefesine...
İnandık Hakikat nefesine,
Ne de çok öldük...
Ölün bre canlar ölün,
Bitmez tükenmezce...
Akıtın kanlarınızı oluk, oluk,
Kadın, yaşlı, çocuk, çoluk,
Aksın kanlarınız, dinmesin.
Irmak damarlar kanayıp,
Düşünceye can versin,
Betini bereketini sevsin...
Bet bereketiniz tükenmesin.
Artsın eksilmesin,
Taşsın dökülmesin.
Düşmanın tohumu dahi taşa ekilmesin...
Fikirler üresin.
Düşünceler gelişsin.
Yarına ve geleceğe...