Ne kadar Çile O kadar Birlik

Yerde bir tabut, içinde dört ölü
Ne ardı gözüküyor bunların nede önü
Sanırım bu kıyametin ilk günü
Ya da cennetin bir gülü
Ya bağrını yakar ateşi ya da gönlünü
Zalimde suçlu bunda mazlumda
Ben verdim bu hükmü
Dur bakalım daha bu mahşerin ilk günü
Nice kıyametler kopacak
Kan oluk gibi değil sel gibi akacak
Kimileri kendi kanında boğulacak
Kimileri kendi kanında yüzerek kıyıya varacak
Acılar çekilmedikçe, acılar kardeş olmadıkça
Kimse kimseyle barışmayacak
Herkes cehennemi tadacak
Herkes bu ateşte yanacak
Zalim zalimliğinden
Mazlum mazlumdan dolayı bir bedel ödeyecek
Kimileri yangını körükleyecek
Kimileri yangını film izler gibi izleyecek
Kimileri bizlere ne yalanlar söyleyecek
Herkes duymak istediğini duyacak
Görmek istediğini görecek
Canı yananlar arttıkça
Ağlayan gözler çoğaldıkça
Dertler ve çileler kardeş oldukça
Kan sel olup derya olunca
O zaman düşmanlık kalmayacak
Herkesin bağrına ateş düşmedikçe
Herkes can özünü görmedikçe
Acılar “Senlik “benlik değil “birlik olmayınca
Dinmeyecek bu acılar
Canı yanmayanlar, damdan düşmeyenler
Hiç acı ve çile çekmeyenler
Ne zaman ki acı çekenlerin acılarını
Ve bitmek bilmeyen onların sancılarını
Kendi içlerine taşıdıkları zaman
Bu acılar sizin değil artık bizimdi ulan
Diyerek haykırmadıkça
Ölümleri doğalmış gibi karşılamadıkça
Bitmeyecek
Ve herkes acı çekmek için
Gizli sırasını bekleyecek
Herkes bu sırattan geçecek
Kimi isteyerek kimi istemeyerek
Kimileri cehenneme düşecek
Kimileri cennetine koşacak
Öyle ya da böyle
Herkes bir şekilde ateşi tadacak
Cehennemde yanan yandığına üzülemeyecek
Cennete giren de girdiğine sevinemeyecek
Uzak değil bu
Kıyamet koptu kopacak
Mahşer kuruldu kurulacak
Bilesin…