Ne Kabus Kaldı Ne Rüya Şiiri - Aslı Demirel

Sen giderken
Karlar kızıldı
Yokluğun gibi yokluğunca
Yapraklarsa sarı
Hastalıklı

Gözlerim karlar gibiydi
Donuk kızıl ve kimsesiz
Avuçlarımsa yapraklar gibi
Canlı ama hücresiz

Sen giderken
Büyüdü çocuklar
Ne sevilecek saçları
Ne de sesleri vardı

Dünya
Düştü
Samanyolundan
Düşerken
Atmosfer ardında kaldı

Sen giderken
Yırtıldı aşkın günlüğü
Ne kabus kaldı ne rüya
Ne de titreten bir sevda
Öncesindeydi hepsinin bütünlüğü

Hepsinin yerinde bir oyuk
Hepsinde bir sancı
Gecelerden sıyrılmaya tek neden
Zamandır belki ilacı

Sen giderken
Olduğum yerden baktı yalnızlık
Bu denli soğuk muydu
Bu denli kara
Bir dev gibi geliyordu
Baharları yara yara

Sen giderken
Kanaviçeli sedirler soldu
Sahipsiz birer öksüz misali
Çiçeklerin eli açık şimdi
Soruyorlar usanmadan sahibimiz kimdi
Söz vermiştim ya duvarlarıma
Kahkahasız gün geçmeyecek

Başım düştü omuzuma
Yalancı yalnız ve de ölümlü oldum
Sen giderken...

(02 05 2009)