Ne İstiyorum Acaba? Şiiri - Sadi Saçak

Gece olup da yıldızların alınca başımın üstüne,
Aramızda biraz da bulut görünürse,
Başlıyorum ne istediğimi düşünmeye...

Çoğu zaman cevap veremiyorum kendime,
Çoğu zaman susakalıyorum,
Çıt çıkmıyor ağzımdan,
Rüzgârdan korkan bir kedi yavrusu gibi,
Kendi sokulup üşüyorum,
Ne istediğimi bilmiyorum...

O zaman geceleri neden hüzünleniyorum?
Neden sarıyor o lanet olası duygu yüreğimi?
Neden sızlatıyor bu ıstırap kalbimi?
Ve bu nedenleri neden bir tek nedene bağlayamıyorum?

Bilmiyorum!
Hiçbirini ve hiçbir şeyi bilmiyorum.
Sadece dikip gözlerimi göremediğim karanlığa,
Karanlıktan cesaret alıp kimin duyduğunu bilmeden soruyorum;
Neden bilmiyorum tam olarak ne istediğimi?
Ve neden başaramıyorum kendi yüzümü güldürmeyi?

Aslında bunu neden bu kadar önemsediğimi de bilmiyorum.
Çok mu mühim sanki mutlu olmak?
Olmasam ne çıkacak?
Elbette koskoca bir hiç.
Çıkacak hiçbir şey yok.
Yine de alışılmışlık işte,
İnsan bir parça gülmeyi istiyor...

Yalnız kalmak;
Acaba bu şey iyi mi kötü mü?
İnsanı tek başına güldürür mü?
Bunu da anlayamadım daha,
Kişi acaba rahatlar mı yalnız kalınca?

Kalabalıklar içinde olmak,
Onlarla akıp gitmek hoştur,
Fakat ebedi yalnız kalmak;
İşte her insan buna mahkum olmuştur.
Kişiler gelip geçicidir, sonsuza dek kalmazlar,
İnsanlar başkalarıyla her zaman mutlu olmazlar,
Ebedi saadet denen nesne içeridedir, onu bulmalı,
Bulmak için de her zaman koşuşturmalı.

Neyse, düşünme bunları,
Bunlar insanı yoran şeyler,
Sen yine kaybetme umutlarını,
Elbet olur hayatında, anlayabildiğin bir şeyler...