Ne İnsanlar Gördüm Şiiri - Kemal Tekir

Ne insanlar gördüm hayatta,
Sırtlarında yırtık urba,
Her şeye rağmen hayata,
Bakıyorlardı umutla.
Ne insanlar gördüm hayatta,
Bencillikte hep ön safta,
Yalancılıkta çok usta,
Yoldaş olup şeytana,
Tuzak peşinde koşmakta,
Faniliğini unutup ta,
Dalmış eğlenceye oyuna,
Kalmamış hiç onlarda,
Ne utanma,ne de haya,
Fitnelikte fesatlıkta,
Birbiriyle yarışmakta,
Gece gündüz her fırsatta,
Bozgunculuk yapmakta,
İnsanların arasına,
Nifak tohumlarını saçmakta.
Ne insanlar gördüm hayatta,
Kişiliğini gizleyen,
Bin bir maskeyle gezen,
Her fedanın karşılığında,
Mutlaka kar bekleyen,
Güçlünün karşısında,
Eğilip,ezilen,büzülen,
Mazlumları görünce,
Aslan gibi kükreyen,
İnsanların değerini,
Cebindeki parayla ölçen,
Fakiri hor,hakir gören.
Ne insanlar gördüm hayatta,
Her konuda güvenilen,
Her yerde aranan,sevilen,
Kendine itibar edilen,
Girdiği her ortama,
Işık saçan,huzur katan,
Kendini Hakka adayan,
Harama el uzatmayan,
Zerre kadar kul hakkına,
Elini hiç uzatmayan,
Araştıran,sorgulayan,
Kendini,eğiten,yetiştiren,
Nefsini terbiye eden,
Her işte adaleti gözeten.
Ne insanlar gördüm hayatta,
Aslını inkar eden,
Eşin,dostun,akrabanın,
Değerini bilmeyen,
Büyük,küçük tanımayan,
Gönülleri kırıp yıkan,
Okul cahilliğini alsa da,
Eşekliği baki kalan,
İnsanlıktan nasibini almayan,
Ne insanlar gördüm hayatta,
İşi gücü yalan dolan,
Çalıp,çırpmadan doymayan,
Yalakalıktan bıkmayan,
Verdiği sözü unutan,
Sözünün eri olmayan,
Gölgesinden korkup kaçan,
Sonra efelik taslayan.