Ne İlk Ne Son Şiiri - Reşat Öztoprak

Göçüyor kuşlar sabrımın tam da soluğundan,
Burnumun direğinden dökülüyor şimdi sonbahar.
Toprak renginde yağarken yağmurlar,
Adı hiç soy ismi yok olan bir çocuk ağlıyor.

Ağlıyor gök yüzünden toprağa doğru,
Zamanın yetimliğinden kalmış gibi sessizlikle.
Bir kuş sürüsü yön değiştiriyor vazgeçip gitmekten,
Vazgeçmeler çoğalıyor kendinden kendine.

Yaprak sürünüşü mart ayında başlıyor,
Diğer aya varmadan ağaçlar çıplak
Ve köhne bir sapık azgınlaşıyor kemirircesine,
Ay bitmeden tüketiyor ömrün kalanını.

Kaldırımlar arasında bir yolculuk başlıyor,
Ayaklarımın toprağa tapan kısmında;
Her taş arası binlerce kilometre ediyor,
Sanki ölüm tutuşuyor kıvılcımdan...
...ve sen tam da uçta.

Sen büyüyorsun sonra adın bahar ilk son
Ne önemi var ki çiçekler açıyorken çorakta
Ve zinciri koparmışken özgürlük türküm,
Ne önemi var yalnızlığım tükenmişken sokakta.